W każdym czasie powinniśmy modlić się za naszą Ojczyznę. W naszym kościele odmawiamy tą modlitwę, na zakończenie każdej niedzielnej Eucharystii...
Boże, Rządco i Panie narodów,
z ręki i karności Twojej racz nas nie wypuszczać,
a za przyczyną Najświętszej Panny, Królowej naszej,
błogosław Ojczyźnie naszej, by Tobie zawsze wierna,
chwałę przynosiła Imieniowi Twemu
a syny swe wiodła ku szczęśliwości.
Wszechmogący wieczny Boże,
spuść nam szeroką i głęboką miłość ku braciom
i najmilszej Matce, Ojczyźnie naszej,
byśmy jej i ludowi Twemu,
swoich pożytków zapomniawszy,
mogli służyć uczciwie.
Ześlij Ducha Świętego na sługi Twoje,
rządy kraju naszego sprawujące,
by wedle woli Twojej ludem sobie powierzonym
mądrze i sprawiedliwie zdołali kierować.
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Ksiądz Piotr Skarga, a właściwie Piotr Pawęski, pisarz i kaznodzieja, pochodził z rodziny drobnomieszczańskiej. Żył w latach 1536-1612. Ukończył Akademię Krakowską, w roku 1569 wstąpił do jezuitów, organizował kolegia jezuickie w Polsce. Był rektorem akademii jezuickich w Wilnie i w Krakowie. Odznaczał się niezwykłą znajomością ludzi. Był świetnym organizatorem. Głęboko wierzący, pełen poświęcenia i miłości bliźniego zakładał bractwa i lombardy dla biednych. Ksiądz Piotr Skarga krzewił wiarę katolicką i był całkowicie oddany Kościołowi oraz Polsce. Kościół i państwo polskie były dla niego wartościami niepodważalnymi. Jako nadworny kaznodzieja króla Zygmunta III głosił wiele kazań dotyczących naprawy obyczajów i stosunków społeczno-politycznych. Kapłan i pisarz swoje przemyślenia ogłaszał w wielu publikacjach: O jedności Kościoła Bożego (1577), Żywoty świętych Upominanie dla ewangelików (1592), Proces konfederacji (1595), Kazania na niedzielę i święta (1595), Żołnierskie nabożeństwa (1579), (1606).
Najważniejsze dzieło księdza Piotra Skargi to kazania sejmowe Ku naprawie Rzeczypospolitej (1597). Jest to arcydzieło, wbrew powszechnemu przekonaniu, nigdy nie wygłoszone, a rozpowszechnione po upadku państwa polskiego − tekst uniwersalny, dany narodowi polskiemu ku przestrodze i rozwadze. Piętnowane przez księdza Skargę choroby trawiące Rzeczypospolitą końca szesnastego wieku są aktualne również dzisiaj. W nauczaniu Ojca Świętego Jana Pawła II oraz Prymasa Tysiąclecia księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego, skierowanym do Polaków, często spotykamy analogiczne zatroskanie o naszą ojczyznę, potrzebę naprawy Rzeczypospolitej w wymiarze jednostkowym i społecznym. Ksiądz Piotr Skarga − prorok i wizjoner, o umyśle racjonalnym i niezwykle logicznym − świadom zagrożeń przepowiadał upadek kraju. Posługując się znakomitą polską prozą, równocześnie używając języka biblijnego, wzywał do naprawy Rzeczypospolitej. Wskazując błędy polskiego społeczeństwa, nawoływał do pracy nad reformowaniem słabości naszej ojczyzny. W swoich ośmiu kazaniach piętnował brak patriotyzmu, niezgody wewnętrzne, warcholstwo i egoizm indywidualny oraz grupowy, rozumienie wolności jako samowoli, demokracji bez wartości, ustanawianie niesprawiedliwych praw, powszechność grzechów publicznych i ich bezkarność.